Proroctwo

Bordan

Krasnolud grzebał w starych papierach. Nerwowo przewracał stosy kartek, wzbijając jedynie kurz w powietrze. Szukał, na pewno czegoś ważnego.
* * *
Chodź - Wojownik mruknął do skazańca. Łotr ciężko dysząc, ignorując ból wywoływany przez zadane rany podążał za wojownikiem. Zalewały go fale pytań, chciał się dowiedzieć o co tutaj chodzi. Adenoz jakby czytając w myślach dał mu tylko jedną, wcale nie zadowalającą odpowiedź - Wszystkiego się dowiesz w swoim czasie.
* * *
Słychać było tylko skrzypienie starych drzwi. Bordan, trzymając w ręku zakrwawiony papier stał i patrzył w pusty korytarz. Cały czas myślał, o tym najgorszym. Wrócił do siebie, kiedy zobaczył blask pochodni w korytarzu, przesuwający się w jego strone. Dwie postacie, jedna oddychała ciężko, druga kroczyła dostojnie. Tak, to oni. Adenoz i... łotr. Krasnolud, pogładził się po brodzie i dał im pergamin. Czytajcie...

Przepowiednia

"Pytasz mnie czym jestem? Nie wiem
Odwlec w czasie chcesz proroctwo
Tylko jeśli pokieruję twym kroki
Błądząc idź przed siebie, szukaj Trójcy
Precz stąd! Otwórz swą duszną kryptę
Studiując nocą potajemnie, milczący
Khazad ze swoim czarnym manuskryptem
Słaby płomyk pośród samotnej nocy
Zdaje się odsłaniać to, co nieuniknione
Ani kroku dalej! Uśpiony czuwa!
W ludzkich gardłach utkwi ryk lwa
Wojownik, zamknięty w królestwie
Co mieczem wielkim otworzy drogę
Niegodziwym depczącym bezwstydnie
po szacownych głowach
Dawnej chwały już nie da się odzyskać
Dumny, niegodny łotr znajdzie się u władzy
Większość tedy tych, co zmieniają
Wróci do tego, co było
Tej samej nocy, co kwiat usychać zacznie
Nagła śmierć wielkiego króla z pozoru
Wszystko odmieni, prędzej czy później
Berłem potomek władał będzie, kolejny
Choć w młodym wieku, niedoświadczony
Brwi marszcząc nad morzem i lądem
Krwawa jatka, czerwone proporce
Serca zimne jak lód, okrutne
Niewzruszone i twarde jak kamień
Po siedemkroć dojdzie do rzezi i głodu
Flota stanie u bram miasta, biada
Zagrzmią wojenne tamtamy, zadrżą serca
Na ten widok niebo zapłacze
Grabieżcy splądrują całe wybrzeże
Wojna się sroży, świt nadciąga
Twierdza runie pośród bitwy, w nadziei
Suchego, obumarłego kwiatu namiętności
Biada zwycięzcom: zwycięzców deszcz krwi powita!"